GEÇMİŞE DOĞRU İLERLEMEK
Bavulumu hazırlarken düşündüm; bu ayakkabıları taşımama değer mi? Orda ayakkabılarım vardı zaten. Annem atmadıysa tabi. İstanbul a indiğim gibi ritüellerimi yerine getirmek üzere elimde küçük boy bavulumla harekete geçtim. Vapura binilecekti önce, sonra benim için bu şehri katlanılır kılan Dolmabahçe ağaçlı yolda bir tur atılacaktı. Ancak kendimi hazır hissettiğimde mahalleye girebilirdim. İstanbul a karşı görevimi yapmış. İbadetimin bir parçası olan Dolmabahçe turu sonrası İstanbul un beni kabul etmesi adına bir adağımı daha bağışlamıştım. Bu şehre inanmak oldukça zahmetli ve bedeli yüksek olan bir şeydi. Yeri geldiğinde yüreğinin burkulan parçalarını İstanbul un yüce ışığına bağışlayıp geri alamazdın. Ve sonunda eksildikçe eksilen yetilerin yerinde kocaman boşluklar oluşur. Mahalleye doğru yola koyulma vakti gelmişti artık. Tamamlanması yok olmasını sağlayacak bir görevin peşindeydi zihnim. Yolun karşısından geçen hurdacıyı izlerken, ahizesi arabadan aşağıya